1998, Στην 343 ΜΑΗ
Του Νίκου Χατζή για το Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων
Η αποτελεσματική επιχειρησιακή αξιοποίηση των αεροσκαφών F-5A/B, μετά από 30 και πλέον χρόνια παρουσίας τους στην Πολεμική Αεροπορία, το άριστο επίπεδο εκπαίδευσης του ιπτάμενου προσωπικού σε αποστολές τόσο δίωξης / βομβαρδισμού, όσο και αναχαίτισης, η τεχνική υποστήριξη των αεροσκαφών, αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της 343 Μοίρας Αναχαίτισης / Ημέρας, που δραστηριοποιείται στην Αεροπορική Βάση Μίκρας (Αεροδρόμιο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ») στη Θεσσαλονίκη. Η Μοίρα ανήκει διοικητικά στην 113 Πτέρυγα Μάχης, με χώρο ευθύνης την ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, της Θράκης, αλλά και του βόρειου Αιγαίου.
113 ΠΜ
Η 113 Πτέρυγα Μάχης, είναι μια από τις πρώτες μονάδες της Πολεμικής Αεροπορίας, καθώς συνδέεται άμεσα με το ιστορικό αεροδρόμιο του Σέδες, που χρησιμοποιήθηκε αρχικά από ελληνικές και γαλλικές μοίρες στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων (1912-1913). Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) αποτέλεσε τη βάση εξόρμησης όλων των συμμαχικών αεροσκαφών.
Το Σέδες, τελούσε υπό γαλλική διοίκηση μέχρι τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την υπογραφή των συνθηκών ειρήνης. Από τις αρχές του 1919, με την αποχώρηση των συμμαχικών στρατευμάτων από το Μακεδονικό Μέτωπο, το «Κεντρικό Αεροδρόμιο Σέδες» παραχωρήθηκε στην Ελληνική Αεροπορία, ενώ το υφιστάμενο στον ίδιο χώρο Κέντρο Διασυμμαχικής Αεροπορικής Εκπαιδεύσεως, μετονομάστηκε σε Στρατιωτική Σχολή Αεροπορίας, και λειτούργησε πλέον υπό ελληνική διοίκηση και μέχρι το 1930.
Από το 1927, εγκαταστάθηκε στο Σέδες το Γ' Σύνταγμα Αεροπλάνων, που αργότερα μετονομάστηκε σε Γ' Σμηναρχία και ακολούθως σε Αεροπορική Βάση Σέδες. Από το 1930 και εξής με την ίδρυση της Σχολής Αεροπόρων (μετέπειτα Ικάρων), η Σχολή Σέδες έπαυσε να λειτουργεί. Στη θέση της ιδρύθηκε το Κέντρο Πολεμικής Εκπαιδεύσεως, στο οποίο οι απόφοιτοι της Σχολής Αεροπορίας εκπαιδεύονταν στις τακτικές αεροπορικής δίωξης. Έτσι είχαν συγκροτηθεί στο Σέδες τρεις πολεμικές μοίρες δίωξης εφοδιασμένες με κατάλληλα αεροσκάφη εκείνης της εποχής.
Στη διάρκεια του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου (1940-41) το αναφερόμενο αεροδρόμιο είχε κύριο επιχειρησιακό ρόλο, ενώ από το 1945 με την απελευθέρωση υποδέχτηκε τις μοίρες 355 και 356, που είχαν δραστηριοποιηθεί στη Μέση Ανατολή, όπως και τη Μοίρα Επισκευών και Περισυλλογής (Μ.Ε.Π.). Από αυτές συγκροτήθηκε αρχικά και η 1η Ελληνική Πτέρυξ, που στη συνέχεια εξελίχθηκε στην Αεροπορική Βάση Σέδες.
Από το 1953 ανατέθηκε στη μονάδα κυρίως εκπαιδευτικό έργο, καθώς μετονομάστηκε σε «113 Πτέρυγα Μικτής Εκπαιδεύσεως». Λίγο αργότερα γίνεται η έδρα της 356 Μοίρας Μεταφορικών Αεροσκαφών, με αεροσκάφη C-47 Dakota.
Στη σημερινή της σύνθεση η 113 Πτέρυγα Μάχης περιλαμβάνει την 343Μ Δ/Β, αλλά και το Σμήνος Μετεκπαίδευσης (ΣΜΕΤ) των αεροσκαφών F-5 και το σμήνος 35-51 (πρόκειται για το Πρώτο Σμήνος της 355 Μοίρας Μεταφορών), με έδρα το Σέδες, που χρησιμοποιεί σε καθήκοντα μεταφορών και βοηθητικών αποστολών τις θρυλικές Ντακότες.
343 ΜΑΗ
Το αεροσκάφος F-5A/B Freedom Fighter είναι ταυτόσημο της επιχειρησιακής παρουσίας της 343Μ.Α.Η., πάνω από το Αιγαίο. Η μοίρα συγκροτήθηκε αρχικά το 1955 στην αεροπορική βάση Ελευσίνας με αεροσκάφη F-86E σε ρόλο αναχαίτισης ημέρας. Το Νοέμβριο του 1956 μεταστάθμευσε στην αεροπορική βάση της Τανάγρας, όπου και παρέμεινε μέχρι το Μάιο του 1958. Στη συνέχεια μεταστάθμευσε στην αεροπορική βάση της Νέας Αγχιάλου. Το 1961, τα αεροσκάφη F-86E αντικαταστάθηκαν από F-86D και ο επιχειρησιακός ρόλος της μοίρας άλλαξε σε αναχαίτιση παντός καιρού. Το 1966 εφοδιάστηκε με τα F-5A/B με κύρια αποστολή τη διεξαγωγή αναχαιτίσεων ημέρας, αλλά και την ανάληψη αποστολών δίωξης-βομβαρδισμού. Τον Ιούλιο του 1974 η 343 εγκαταστάθηκε στην αεροπορική βάση Μίκρας, όπου και παραμένει μέχρι σήμερα, με εξαίρεση τη μετεγκατάσταση της στη Ν. Αγχίαλο, από τον Ιούνιο του 1985 έως και τον Ιούλιο του 1987.
Σήμερα η κύρια αποστολή της υλοποιείται με τη διεξαγωγή αμυντικών και επιθετικών αεροπορικών επιχειρήσεων, ενώ οι χειριστές της είναι εκπαιδευμένοι για την εκτέλεση αποστολών εγγύς αεροπορικής υποστήριξης, επιθετικής αντεπίθεσης, αλλά και αποστολές αναχαίτισης. Τόσο το τεχνικό όσο και το ιπτάμενο προσωπικό χαρακτηρίζει το F-5, σαν ένα μαχητικό προχωρημένης ηλικίας, που εξακολουθεί στη δύση της καριέρας του να παραμένει εύχρηστο και αποτελεσματικό.
Πέρα από τα επιχειρησιακά της καθήκοντα, η 343 Μ.Α.Η. παρέχει ουσιαστικό έργο στην εκπαίδευση του ιπτάμενου προσωπικού της Πολεμικής Αεροπορίας, καθώς λειτουργεί ως «προθάλαμος» για τους χειριστές που στελεχώνουν τις μοίρες πρώτης γραμμής, με αεροσκάφη F-16, Mirage-2000, οι οποίες έχουν επιφορτιστεί με τη διεξαγωγή των κύριων αποστολών αναχαίτισης πάνω από το Αιγαίο.
Στην άριστη επιχειρησιακή και εκπαιδευτική αξιοποίηση των F-5 ουσιαστικό ρόλο έχει η τεχνική τους υποστήριξη, που παρά τα προβλήματα που δημιουργούνται από την μακροχρόνια χρήση των αεροσκαφών, παραμένει στα καλύτερα δυνατά επίπεδα, καθώς τα F-5A/B, έχουν ελάχιστο χρόνο επανεξυπηρέτησης, ενώ είναι διαθέσιμα για την πραγματοποίηση περισσοτέρων της μιας εκπαιδευτικών και επιχειρησιακών «εξόδων» σε ημερήσια βάση.
F-5
Τον Μάιο του 1962 το αμερικανικό Πεντάγωνο επέλεξε το μαχητικό N-156F, ως το βασικό μαχητικό, αεροπορικού εκσυγχρονισμού των χωρών που συμμετείχαν στο πρόγραμμα στρατιωτικής βοήθειας (MAP). Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου δρομολογήθηκε η πρώτη παραγγελία για δύο εκδόσεις του N-156F, το μονοθέσιο F-5A και το διθέσιο F-5B, με δεδομένη την εμπειρία που είχε αποκτηθεί από την ενεργοποίηση της γραμμής παραγωγής του T-38 Talon.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του F-5 εντοπίστηκαν στους δύο κινητήρες J85-13 της General Electric, που έδιναν μεγαλύτερη ώση σε σύγκριση με το N-156F, στα επτά εξωτερικά σημεία ανάρτησης οπλικού φορτίου ή δεξαμενών καυσίμου, αλλά και στο ενισχυμένο σύστημα προσγείωσης, που έκανε δυνατή την απογείωση ή προσγείωση του αεροσκάφους από ημιδιαμορφωμένους διαδρόμους προσγείωσης. Παράλληλα, τα δύο πυροβόλα των 20mm στο ρύγχος, αλλά και η δυνατότητα ανάρτησης των πυραύλων Σάιντγουάιντερ στα ακροπτερύγια, έκαναν το F-5A, ένα αποτελεσματικό αεροσκάφος αναχαίτισης. Τις ικανότητες του αυτές, απέδειξε κατά τον καλύτερο τρόπο στη διάρκεια της δεκαετίας του '80, όταν μαζί με τα Mirage F-1, αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος της ελληνικής αναχαίτισης πάνω από το Αιγαίο.
Ωστόσο το F-5A/B, όπως και κάθε άλλη πτητική μηχανή, έχει ορισμένο χρόνο επιχειρησιακής αξιοποίησης, που για την περίπτωση της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, φτάνει στο τέλος του περίπου το 2000. Μέχρι τότε, θα εξακολουθήσει να προσφέρει τόσο στην εκπαίδευση του ιπτάμενου προσωπικού, όσο και στη διεξαγωγή επιχειρήσεων έχοντας δημιουργήσει αυτή τη μακρόχρονη σχέση αξιοπιστίας, με τους ανθρώπους που το πετούν, αλλά και τους «αφανείς ήρωες» τεχνικούς, που το φροντίζουν καθημερινά.
0 σχόλια