24 Ώρες Με Τους Χειριστές Της 355 ΜΤΜ
Δοκιμάζονται σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες και παρά τις μειώσεις προσωπικού και αποδοχών, οι ίδιοι διαμηνύουν ότι θα είναι πάντα παρόντες στη μάχη με τις φλόγες...
Είναι οι άνθρωποι που κάθε καλοκαίρι δίνουν από ψηλά άνισες μάχες με τις φλόγες, αλλά τις κερδίζουν.Που δεν διστάζουν να βάλουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να αποτρέψουν τις καταστροφικές συνέπειες μιας πυρκαγιάς.Οι φύλακες-άγγελοι που από τον ουρανό καιροφυλακτούν για να σώσουν κάθε σπιθαμή της ελληνικής επικράτειας...
Για μία ακόμη χρονιά, οι χειριστές των πυροσβεστικών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας είναι έτοιμοι για... πόλεμο. Από την αρχή της αντιπυρικής περιόδου γνωρίζουν καλά πως η ζωή τους θα είναι προσανατολισμένη στις βάρδιες της Μοίρας τους. Και, όταν θα βρεθούν πάνω από μία φωτιά, ξέρουν πως θα πρέπει να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της κατάσβεσης.
«Η φωτιά είναι σαν ζωντανός οργανισμός. Καθεμία είναι ξεχωριστή, ακόμη και η ίδια μπορεί να αλλάξει ''πρόσωπα'' πολλές φορές κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης», λέει ο σμήναρχος Μάμας Κρασσάς, διοικητής της 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών, που έχει έδρα την Ελευσίνα. «Την ώρα που είσαι πάνω από την πυρκαγιά, εκτιμάς τι πρέπει να κάνεις. Εκείνες τις στιγμές χρειάζεται ψυχραιμία και απόλυτος επαγγελματισμός...» εξηγεί.
 |
| Ο διοικητής της 355 Μάμας Κρασσάς υπηρετεί 26 χρόνια στη συγκεκριμένη Μοίρα. Αν και νοσταλγεί τη Χαλκιδική, από όπου κατάγεται, η αγάπη του γι’ αυτό που κάνει τον κρατάει στην Αθήνα. «Το 2000 ανέλαβα επικεφαλής του κλιμακίου στη Σάμο δύο ώρες πριν ξεσπάσει η μεγάλη φωτιά. Χρειάστηκε να μετακινήσουμε ακόμη και τα αεροπλάνα για να μην καούν! Το νησί είχε μείνει χωρίς νερό και ρεύμα και ήμασταν για όσες μέρες κράτησε η κατάσβεση αξύριστοι, άπλυτοι, κάνοντας μπάνιο στη θάλασσα μέσα στα αποκαΐδια...», διηγείται ο σμήναρχος Κρασσάς |
Στην 355 Μοίρα ανήκουν 13 αεροσκάφη τύπου CL-215. Από αυτά, διαθέσιμα είναι τα δέκα, καθώς τα υπόλοιπα βρίσκονται για επισκευή. 75 χειριστές υπηρετούν εκεί σήμερα, τη στιγμή που πριν 3 χρόνια, για τον ίδιο αριθμό αεροσκαφών, υπηρετούσαν 105 άτομα. Παρά τη λειψανδρία, τις δύσκολες συνθήκες και τις μειώσεις στους μισθούς τους, οι πιλότοι δεν μετανιώνουν που έχουν επιλέξει να πετούν με τα πυροσβεστικά, τα γνωστά σε όλους μας Καναντέρ.
Προσφορά
«Ως χειριστές πυροσβεστικών αεροσκαφών, νιώθουμε ότι βοηθάμε, ότι προσφέρουμε στην κοινωνία», μας εξηγούν οι επισμηναγοί Κωνσταντίνος Ασημακόπουλος και Χρήστος Βενετσάνος. «Δοκιμαζόμαστε σε πραγματικές συνθήκες, όχι σε εικονικές ασκήσεις. Οι επιχειρήσεις μας έχουν αποτέλεσμα. Και ο κόσμος αυτό το αναγνωρίζει. Το «ευχαριστώ» από τον κόσμο, αυτό το αγνό, ανόθευτο «ευχαριστώ» είναι η πραγματική μας ανταμοιβή και ο λόγος που είμαστε εδώ και βάζουμε σε κίνδυνο τη ζωή μας», συμπληρώνει ο σμηναγός Γιάννης Καστάνης.
 |
| Ο επισμηναγός Δημήτρης Μαρτάκης είναι επικεφαλής του κλιμακίου της 383 Μοίρας Θεσσαλονίκης στην Ελευσίνα. Υπηρετεί στα πυροσβεστικά αεροσκάφη από το 1998 και η καταγωγή του είναι από τη Βέροια. «Είμαστε εδώ για να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας όσο καλύτερα μπορούμε, όποτε χρειαστεί... Στην Ελευσίνα έχουμε στη διάθεσή μας 4 CL-415 και είμαστε 30 άτομα», μας λέει. «Σκοπός είναι να βοηθήσουμε, να μπορέσουμε να δώσουμε λύση στο πρόβλημα», καταλήγει. |
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μεγάλη πυρκαγιά της Πάρνηθας το 2007», μας λέει ο σμηναγός Δήμος Γρηγόρης. «Ηταν τόσο μεγάλη φωτιά, που δεν ήξερες πού να ρίξεις. Εκεί φαίνεται και η ασημαντότητά μας... Τα μέτωπα ήταν παντού. Από ψηλά, έβλεπες ζώα να τρέχουν να σωθούν, ένα ολόκληρο σπάνιο δάσος να καίγεται... Ηταν από τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής μου», μας λέει.
ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ «ΖΟΡΙΚΑ» ΩΡΑΡΙΑ
«Δεν έχω ξαναδεί πυρκαγιά όπως αυτή της Ηλείας!»
Εκτός από τη Μοίρα 355, στην Ελευσίνα βρίσκεται και κλιμάκιο της 383 Μοίρας Ειδικών Επιχειρήσεων Αεροπυρόσβεσης που έχει έδρα στη Θεσσαλονίκη. Οι πιλότοι που υπηρετούν στο κλιμάκιο, πέρα από τις φλόγες και τις ώρες πτήσεις, έχουν να αντιμετωπίσουν και το γεγονός ότι βρίσκονται όλη τη θερινή περίοδο μακριά από τα σπίτια και τις οικογένειές τους.
 |
| Οι επισμηναγοί Κωνσταντίνος Ασημακόπουλος και Χρήστος Βενετσάνος είναι εκτός από χειριστές των Καναντέρ και εκπαιδευτές. «Είμαστε πολλά χρόνια πια στην υπηρεσία και έχουμε συνδράμει σε δεκάδες πύρινα μέτωπα. Αυτό που δεν θα ξεχάσουμε είναι το 2007 την κόλαση της Ηλείας, αλλά και παλαιότερα, τις μεγάλες φωτιές στην Πεντέλη το 1996 και το 1997. Ηταν τόσο δύσκολες οι συνθήκες που ένας συνάδελφος έσπασε το δάχτυλό του εν πτήσει από τις αναταράξεις. Κι εμείς νιώθαμε ότι η Αττική έχανε έναν από τους λίγους πνεύμονες πρασίνου», μας λένε. |
«Είμαστε εδώ περίπου 30 άτομα, 12 ιπτάμενοι και 17 τεχνικοί, οι οποίοι είναι από τη Μοίρα Συντήρησης Αεροσκαφών», εξηγεί ο επικεφαλής την ημέρα που τους επισκεφθήκαμε επισμηναγός Δημήτρης Μαρτάκης. «Ο ρόλος των τεχνικών είναι πολύ βασικός στη δουλειά μας, καθώς, αν και αφανείς ήρωες, από αυτούς εξαρτάται η κατάσταση του αεροσκάφους και εν μέρει και η αποτελεσματικότητά τους».
Ο αρχιμηχανικός Κωνσταντίνος Αγγέλης μας εξηγεί τα «ζόρικα» ωράρια της δουλειάς του: «Η δική μας η δουλειά αρχίζει όταν τελειώνει η τρίωρη βάρδια του αεροσκάφους. Οταν κατεβαίνει στο έδαφος, ό,τι ώρα και να είναι, χρειάζεται η συντήρησή του, η επιδιόρθωση των βλαβών και η «φροντίδα» του, ώστε την επόμενη φορά που θα έρθει η σειρά του να πετάξει να είναι έτοιμο και ασφαλές».
 |
Οι σμηναγοί Νίκος Τζιούκαλιας και Κωνσταντίνος Κότσιας υπηρετούν στη Μοίρα της Θεσσαλονίκης, αλλά φέτος το καλοκαίρι συμμετέχουν στο κλιμάκιο που βρίσκεται στην Ελευσίνα.
|
Τα πρώτα Καναντέρ τύπου CL-215, η 355 Μοίρα τα απέκτησε το 1972 και το τελευταίο το 1983. Πιο προηγμένα και με μεγαλύτερη αντοχή είναι τα Καναντέρ τύπου CL-415, τα πιο καινούργια αεροσκάφη που διαθέτει η 383 Μοίρα Ειδικών Επιχειρήσεων και Αεροπυρόσβεσης (Θεσσαλονίκη).
«Για μένα, η δυσκολότερη αποστολή ήταν στα Στύρα Ευβοίας το 2007. Δύο συνάδελφοι είχαν καθηλωθεί με το αεροσκάφος στη θάλασσα κι εμείς έπρεπε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε με τον ίδιο επαγγελματισμό και προσοχή. Εκείνες τις στιγμές δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς συναισθηματικά. Οφείλεις να συνεχίσεις την αποστολή σου», λέει ο σμηναγός Τζιούκαλιας.
«Η πιο ξεχωριστή πυρόσβεση για εμένα ήταν το 2010, όταν ένα απόγευμα, από τη βροχερή Θεσσαλονίκη βρεθήκαμε στο ζεστό Ισραήλ», λέει ο σμηναγός Κωνσταντίνος Κότσιας. «Ηταν Δεκέμβριος, φύγαμε 4 αεροσκάφη υπό τον Δ. Μαρτάκη και φτάσαμε στη Χάιφα για να βοηθήσουμε. Φτάσαμε πρώτοι και αυτό μας το αναγνώρισαν. Οταν βγαίναμε έξω, φορούσαμε τη στολή. Και ο κόσμος ερχόταν και μας χαιρετούσε», θυμάται.
Η εμπειρία της δασοπυρόσβεσης από ψηλά είναι δύσκολο να περιγραφεί. «Είναι πρωτόγνωρη εμπειρία. Και κάθε φορά εκπλήσσεσαι. Η πιο δύσκολη κατάσταση που έχω βρεθεί ήταν στην Ηλεία το 2007. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μέγεθος πυρκαγιάς. Και φυσικά, θρηνήσαμε τις ανθρώπινες ζωές», λέει ο σμηναγός Μιχάλης Βάσιος.
«Ηρθα το 2009 στη Μοίρα, προηγουμένως υπηρετούσα αλλού. Αυτό που μου κάνει τεράστια εντύπωση, που με έχει εντυπωσιάσει, είναι το γεγονός ότι νιώθεις ότι βοηθάς τους ανθρώπους και το περιβάλλον», τονίζει ο σμηναγός Σιώπης Στοΐλας. Σώζεις περιουσίες, δάση, έχεις άμεση επαφή με το κοινό καλό. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό κίνητρο για να συνεχίζουμε να προσφέρουμε», καταλήγει.
Ρεπορτάζ Μαρία Ψαρά
Category: 355
0 σχόλια